Zjawisko nierównego traktowania kobiet i mężczyzn w sferze zawodowej jest jednym z głównych problemów współczesnego rynku pracy.

Zjawisko dyskryminacji rozumiemy jako ograniczenie lub pozbawienie praw społecznych, ekonomicznych i politycznych pewnych grup lub większych zbiorowości danego społeczeństwa. Dyskryminacja może być związana z różnymi cechami jednostek bądź grup, także z płcią. Polega ona na nierównym traktowaniu kobiet i mężczyzn podobnie uzdolnionych, wykwalifikowanych i posiadających tę samą zdolność do pracy. Przejawami dyskryminacji na rynku pracy są trzy główne zjawiska: segregacja zawodowa, różnica w wysokości wynagrodzeń kobiet i mężczyzn oraz istotna różnica w poziomie bezrobocia, szczególnie długookresowego, wśród kobiet i mężczyzn (P. Zwiech, Dyskryminacja kobiet na rynku pracy w Polsce, Uniwersytet Szczeciński, Szczecin 2006). Analiza danych GUS1 (lata 2000–2008) wskazuje na znaczne różnice w tym zakresie na niekorzyść kobiet. Mimo że w ostatnich latach nastąpiły przemiany w strukturze zawodowej, to nadal istnieje podział na zawody typowo męskie i kobiece. Kobiece zawody charakteryzują się niższymi zarobkami, oferują ograniczone możliwości awansu zawodowego i cechują się niższym prestiżem społecznym. Jak również wynika ze statystyk: najwięcej kobiet zatrudnionych jest w ochronie zdrowia, edukacji i usługach, czyli sektorach relatywnie niżej opłacanych. Kobiety, dysponując takim samym wykształceniem i będąc na takim samym stanowisku pracy, otrzymują niższe wynagrodzenie (z danych Komisji Europejskiej wynika, że kobiety w Unii Europejskiej otrzymują średnio o 17,4% niższe wynagrodzenie niż mężczyźni). Analiza grup zawodowych pod względem odchylenia przeciętnej pensji kobiety od przeciętnej pensji mężczyzny sięga nawet 27% na korzyść mężczyzn w grupie pracowników najwyższego szczebla. Tylko w grupie zawodowej pracowników biurowych większe pensje otrzymują kobiety, ale w tym przypadku różnice nie sięgają nawet 1% („Kobiety w Polsce”, GUS 2008). W Polsce największe różnice w średnich zarobkach kobiet i mężczyzn występują w województwie mazowieckim i sięgają one nawet 2 tys. złotych (ogólnopolskie badanie wynagrodzeń – Sedlak i Sedlak, 20082). Niekorzystna sytuacja kobiet na rynku pracy związana jest także z wyższym poziomem bezrobocia. W województwie mazowieckim zdecydowanie więcej kobiet niż mężczyzn jest długotrwale bezrobotnych (według danych GUS w 2007 r. 59% bezrobotnych powyżej 12 miesięcy stanowiły kobiety).